ဆြမ္းဆန္ႏွင့္ ၾကြက္ေခ်း

                                               ဆြမ္းဆန္ႏွင့္ ၾကြက္ေခ်း

          ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂၢ အ႒ကထာ၊ မဟာပရိနိဗၺာနသုတၱ၀ဏၰနာတြင္ -- (မဟာ၀ိဟာရ သဒိသဥႇိ ၀ိဟာရသဟႆံ မဟာေစတိယသဒိသဥွိ ေစတိယသဟႆမၸိ သာသနံ ဓာေရတုံ န သေကၠာႏၲိ ) 

  မဟာ၀ိဟာရ ႏွင့္တူေသာ ေက်ာင္းေပါင္း တစ္ေထာင္၊ မဟာေစတီႏွင့္ တူေသာ ေစတီေပါင္းတစ္ေထာင္တုိ႔သည္ (သက္မဲ့႐ုပ္ ၀တၳဳမ်ားျဖစ္ၾက၍) သာသနာ တည္တံ့ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းငွါ မစြမ္းႏုိင္ ဟု ဖြင့္ဆုိ ထားသည္။                              

  ေျမျပင္၀ယ္ ဘုရားတည္ျခင္းထက္ ႏွလုံးသား၀ယ္ ဘုရားတည္ျခင္းက သာသနာအရွည္ခန္႔၍ တည္တံ့ေအာင္  ေဆာင္ရြက္ရာ၌ ပဓာနက်ေသာ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကုိ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း  ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးပါသည္။

          ယခုႏွစ္၌မူ ‘ေထရ၀ါဒ ဓမၼဗိမာန္ေတာ္’အမည္ရွိ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တစ္ေဆာင္ တည္ေဆာက္ ေနသျဖင့္  သၾကၤန္အၿပီး တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္မွသာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကုိ စတင္ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားႏုိင္ေတာ့သည္။

နယုန္လဆန္းမွ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ သင္ၾကားခ်ိန္ တစ္လေက်ာ္မွ် ရရွိပါေလသည္။ သင္ခန္းစာ အားလုံးၿပီးဆုံးေသာေန႔တြင္ သင္တန္းသား^ သင္တန္းသူအားလုံးကုိ

          ‘’ယခုႏွစ္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္းကုိ စၿပီးသင္ၾကားတာ တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၉)ရက္ဆုိေတာ့  ဘာေန႔က်သလဲ သိတဲ့သူေတြ ေျပာစမ္းပါ။’’ ဟုေမးလိုက္ပါသည္။

          ‘’စေနေန႔ပါ ဘုရား’’ ဟု ေျဖဆုိၾက၏။

          ‘’ဒါ ဆုိရင္ ေလာကနီတိ ပကိဏၰက က႑ ဂါထာနံပါတ္ (၁၆)ကုိ ပါဠိေရာ ျမန္မာျပန္ပါ ဆုိျပၾကစမ္း’’

          ‘’ဂု႐ု သိေဒၶါ သိပၸါရေမၻာ၊ ရ၀ိ ေသာၾကာစ မဇၩိေမာ။

          န သိေပၸါ ဗုဒၶ စႏၵေရာ၊ ေသာရီ အဂၤါ စ မရဏံ။

          ၾကာသပေတးေန႔၌ အတတ္ပညာ စ၍ သင္မူကား ေအာင္ျမင္ၿပီးစီး၏။ တနဂၤေႏြ၊ ေသာၾကာေန႔၌ သင္မူ

လ်စ္လ်ဴ႐ႈတတ္၏။ ဗုဒၶဟူး၊ တနလၤာေန႔၌ သင္မူ အတတ္ပညာ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မတတ္ရာ။ စေန၊ အဂၤါေန႔၌

သင္မူ ေသရာ၏။’’

          ‘’ဒီ ဂါထာကုိ စာေမးပြဲမွာ ေမးႏုိင္လုိ႔ တမင္ အဆုိခုိင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကနီတိမွာပါတဲ့ ဒီဂါထာဟာ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္မွာ ၾသဇာသက္ေရာက္လြန္းလွတာမုိ႔ လက္ေတြ႔ျပခ်င္လုိ႔ အဆုိခုိင္းလုိက္တာ။ ကဲ စေန႔မွာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ သင္တန္းကုိ စတင္ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားခဲ့ေပမယ့္ သင္တန္းသား^သင္တန္းသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေသၾကသလဲ’’

          ‘မေသၾကပါ ဘုရား’

          ‘စေနေန႔မွာ အတတ္ပညာ စၿပီး သင္ေပမယ့္ မေသဘူးဆုိတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေလာကနီတိထဲမွာပါတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ အဆုိအမိန္႔ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္ခန္းစာ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြမႈ မရွိတဲ့အတြက္ မွတ္သားလိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ဘုိ႔ မလုိဘူးဆုိတာကုိ သက္ေသျပခ်င္လုိ႔ ဒီစေနေန႔ကုိ တမင္ေရြးၿပီး သင္တန္း စၿပီး ဖြင့္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဂါထာ နံပါတ္ (၁၇) မွာ-

          လဆန္း (၈)ရက္၊ လဆုတ္ ရွစ္ရက္ေန႔၌ အတတ္သင္မူကား ဆရာကုိ သတ္သည္မည္၏။ လဆန္း တစ္ဆယ့္ေလး၊ လဆုတ္ တစ္ဆယ့္ေလးရက္၌ အတတ္ပညာသင္မူ တပည့္ကုိ သတ္သည္ မည္၏။ လဆန္း ဆယ္ရက္၊ လဆုတ္ ဆယ္ရက္၌ အတတ္ပညာသင္မူ အတတ္ပညာကုိ သတ္သည္မည္၏။ လျပည့္ေန႔၌ အတတ္ပညာကုိ သင္မူ အမိအဖကုိ သတ္သည္ မည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိရက္မ်ား၌ ပညာကုိ စ၍ မသင္ၾကားအပ္။ တဲ့။

          ဘေဒၵကရတၱ သုတ္မ်ားမွာ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ ‘အေဇၨ၀ ကိစၥမာတဗၺံ၊ ေကာ ဇညာ မရဏံ သုေ၀။ န ဟိ ေနာ သဂၤရံ ေတန၊ မဟာေသေနန မစၥဳနာ။ (အဘယ္သူသည္ နက္ဖန္၌ ေသရမည္ကို သိႏိုင္အံ့နည္း၊ ယေန႔ကပင္လွ်င္ အားထုတ္သင့္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလုပ္ကို ျပဳလုပ္သင့္၏၊ ငါတို႔မွာ မ်ားေသာ စစ္သည္ရွိေသာ ထိုေသမင္းႏွင့္ ခ်ိန္းခ်က္ထားမႈသည္ မရွိသည္သာတည္း။) ဆုိတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ မူ၀ါဒနဲ႔ ေလာကနီတိမွာပါတဲ့ အဆုိအမိန္႔တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ ျခားနားတယ္ဆုိတာ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးသာ ၾကည့္ၾကေပေရာ့။ ၿပီးေတာ့ အတတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဂါထာနံပါတ္ (၁၈)မွာ ေဖၚျပထားတာ ရွိေသးတယ္။

          အတတ္ပညာသင္ေသာသူသည္ လဆန္းလဆုတ္ ခုနစ္ရက္ေန႔၌ အုန္းအာဟာရကုိ မစားရာ။ အတတ္သင္ေသာေန႔မွ ကုိးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ အိမ္ဘူးကုိ မစားရာ။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔၌ ကင္ပိမ့္ (ကင္းပုံ) ကုိ မစားရာ။ သုံးရက္ေျမာက္၌ ဟင္းမ်ိဳး (ငါးသား) ကုိ မစားရာ။ အကယ္၍ စားမိအံ့၊ အတတ္ပညာ ေပ်ာက္ပ်က္တတ္၏။ တဲ့

          ဒီ သင္တန္းတက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေရွာင္ရမယ့္ အစားအစာေတြကုိ မသိလုိ႔ စားမိတဲ့သူေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ ဒီအစားအစာေတြကုိ စားမိ႐ုံမွ်နဲ႔ သင္ထားတဲ့ အတတ္ပညာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္တယ္၊  မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ စဥ္းစားေ၀ဖန္တတ္သူမွန္သမွ် သိႏုိင္ေလာက္ပါတယ္။ ဒီအစားအစာ ေတြကုိ စားရင္ ေပ်ာက္ပ်က္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိ အတတ္ပညာမ်ိဳးေတြလဲဆုိတာေတာ့ ဦးဇင္းလဲ ဉာဏ္မမီလုိ႔ အတိအက် မသိပါဘူး။ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကုိ သင္ၾကားရာမွာေတာ့ ေရွာင္စရာ ေဆာင္စရာ အစားအစာရယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားခဲ့တာ ဦးစင္း ေလ့လာမိသေလာက္ မေတြ႕မိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အတတ္ပညာနဲ႔ မပတ္သက္ေပမဲ့ ဗုဒၶ၀ါဒနဲ႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဆန္႔က်င္တဲ့ ဂါထာနံပါတ္ (၁၂) မွာ

          ကြမ္းရြက္၏ အလယ္၌ ကုေ၀ရနတ္မင္းေစာင့္၏။ အရင္းဘက္၌ ဘီလူးေစာင့္၏။ အဖ်ားဘက္၌ နတ္မိစၦာေစာင့္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားေသာအခါ ထုိအရင္းအဖ်ားတုိ႔ကို ျဖတ္၍ စားရာ၏။ ဤသုိ႔စားလွ်င္ ဘုန္းက်က္သေရ တုိးတက္၏။လုိ႔ ဆုိထားတာေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဂါထာနံပါတ္ (၁၃) မွာ-

          ျဗဟၼာသည္ သင္ပုန္းကုိ ေစာင့္၏။ ဗိႆဏုိးနတ္သည္ ကမၸေလြ (စာပေလြ) ကုိေစာင့္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတတ္ပညာ သင္ေသာသူတုိ႔သည္ ထုိျဗဟၼာႏွင့္ ဗိႆဏုိးတုိ႔ကုိ ပူေဇာ္ကုန္ရာ၏။ ထုိသုိ႔ ပူေဇာ္ေသာ သူကုိ ျဗဟၼာႏွင့္ ဗိႆဏုိးနတ္တုိ႔က အခါခပ္သိမ္း ျမတ္ႏုိးကုန္၏ တဲ့။ ဒီ႔ အျပင္ တစ္ျခားဂါထာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒီဂါထာေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္ခန္းစာ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လုံး၀ လုိက္ဖက္မႈ မရွိတဲ့အတြက္ ျဖဳတ္ပယ္ ထားသင့္တယ္။ တကယ္လုိ႔ မျဖဳတ္ပယ္ခ်င္ရင္လဲ ေအာက္မွာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းခ်က္ ထည့္သြင္းထားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ ‘

          ‘ဒီ ဂါထာေတြဟာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္ဘူးလား ဘုရား၊ ပါဠိေတြမုိ႔ ဘုရားေဟာလုိ႔ ထင္ေနတာ။’

           (၁၀)တန္းကုိ ေျဖဆုိထားသည့္ သင္တန္းသူ တစ္ဦး၏ ေမးေလွ်ာက္လာေသာ စကားျဖစ္သည္။

          ‘မဟုတ္ဘူး။ ဒီ ေလာကနီတိသင္ခန္းစာမွာ အျခားေသာ ဆုံးမစာေတြလုိ နိဒါန္းကုိ ေဖၚျပမထားတဲ့အတြက္ ဘုရားေဟာလုိ႔ ထင္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဒီေလာကနီတိကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ ပင္းယေခတ္က စတုရဂၤဗလ အမတ္ဆုိသူ ေရးသားထားခဲ့တာ။ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ေတြထဲကေရာ၊ ေလာကီက်မ္းေတြထဲကေရာ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ေရးသားထားခဲ့တာ ျဖစ္လုိ႔ သူအဆုိအမိန္႔ တခ်ိဳ႕ဟာ ဗုဒၶ၀ါဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္တာေတြ ပါ၀င္ေနတာေပါ့။       သူျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းေတြထဲမွာ ဒီေလာနီတိက်မ္းဟာ အထင္ရွားဆုံးနဲ႔ အသုံးအမ်ားဆုံး၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာလူထုအေပၚ  ၾသဇာလႊမ္းမုိးမႈ အရွိဆုံးလုိ႔ ဆုိရလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို သင္ၾကားေပးတဲ့ ေနရာ ဌာနေတြမွာ ေလာကနီတိရဲ့ အဆုိအမိန္႔ေၾကာင့္ ၾကာသပေတးေန႔ကုိသာ ေရြးခ်ယ္ၿပီး စာေပမ်ားကုိ စတင္ သင္ၾကားေပးေလ့ရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ‘အျမင္မေလ်ာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႔ ခေလာက္’ လုိ႔ ဆုိရမလုိပါဘဲ။

          အဲဒီလုိ မျဖစ္ရေအာင္နဲ႔ ပါဠိျမင္ရင္ ဘုရားေဟာလုိ႔ ယူဆၾကၿပီး လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရင္ သင္ၾကားေပးတဲ့ သူမွာ အျပစ္မကင္းႏုိင္တာမုိ႔ ခုလုိ ရွင္းျပေနရတာ။ ကဲ ဒီဂါထာေတြဟာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိၾကၿပီ မဟုတ္လား’

          ‘သိၾကပါၿပီး ဘုရား’

          ‘သိ႐ုံမွ်နဲ႔ေတာ့ မၿပီးေသးဘူး။ အက်င့္မပါတဲ့ အသိဟာ အက်ိဳးနဲ႔တူသတဲ့၊ အသိမပါတဲ့ အက်င့္ဟာလဲ အကန္းနဲ႔တူသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အသိနဲ႔ အက်င့္ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္’

          ယခုမွပင္လွ်င္ ေလာကနီတိ၊ ပကိဏၰက က႑ ထုိဂါထာတုိ႔ကုိ သင္ၾကားေပးစဥ္အခါက ဘုရားေဟာဟု အထင္ရွိၾကၿပီး လုိက္နာက်င့္သုံးၾကေသာ္ သင္ျပေပးသူ မိမိမွာ အျပစ္မကင္းဟု ယူဆထားေသာ စုိးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား  အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္ဟု ယူဆမိပါေတာ့၏။

          အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ ပခုံးေျပာင္း တာ၀န္ယူၾကမည့္ ထုိသူတုိ႔၏ လက္ထက္တြင္မူ ဆင္ေတာ္ကုိ ခေလာက္ဆြဲျခင္းမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ... ဟု။

                                                                             ဒါးစမ္း-အရွင္ေကာ႑ည(ထူးႀကီး)

                                                                                                                                                                                                                      ၂၀၁၀-ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ဓမၼရတနာမဂၢဇင္း။