ႀကံဳလ်က္လြဲၾကသူမ်ား

ႀကံဳလ်က္လြဲၾကသူမ်ား

စာေရးသူငယ္စဥ္က စာေပသင္ယူခဲ့ေသာေက်ာင္းမွ ဆရာသည္ နာမည္ေက်ာ္ လူသိမ်ားေသာ ေဗဒင္ ဆရာ တစ္ဦးကို ေခၚ၍ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဇာတာ စစ္ေဆးေမးျမန္းေလ့ရွိ၏။ တစ္ခုေသာ ညဥ့္အခိ်န္တြင္ ေဗဒင္ဆရာ ေပးခဲ့ဟန္တူေသာ စာရြက္တစ္ရြက္ကိုထုတ္ျပၿပီး

“ဒီေဗဒင္ဆရာဟာေတာ္ေတာ္မွန္တာပဲ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ သူေဟာလို႔ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံထား ၾကတဲ့သူေတြေလ” ဟုဆို၏။

ဆရာကမ္းေပးေသာစာရြက္ကို ယူၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူဦးေရ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တို႔က ထုိေဗဒင္ဆရာ ေဟာေျပာသည့္အတိုင္း မွန္ကန္သျဖင့္ေထာက္ခံပါေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ စာရြက္တစ္ရြက္ ျဖစ္ေနသည္ကုိေတြ႔ရ၏။

ထိုအခါစာေရးသူက “ဆရာ၊ အဲဒီေဗဒင္ဆရာဟာေဗဒင္ေဟာစားတဲ့ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ” ဟုမ၀ံ့မရဲ ေမးၾကည့္လိုက္၏။

“သူ ေဗဒင္ေဟာစားတဲ့ႏွစ္ ဘယ္နဲေတာ့မလဲ။ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္သုံးဆယ္ေတာ့ ရွိေလာက္ေရာေပါ့။”

“ဒါဆိုရင္ သူေဗဒင္ေဟာတာ တစ္ေန႔တစ္ေယာက္ႏႈန္း မေျပာနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ႏႈန္းေလာက္ ေတာင္ မွန္ေအာင္မေဟာႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေဖာ္ျပေနတာေပါ့” ဟု ေျပာၾကားလိုက္ေသာအခါ မ်က္မွန္ေပါက္ထြက္ လုနီးပါး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လ်က္

“မင္းဟာ လူကတ္ပဲ” ဟုဆုိပါေလေတာ့၏။ စိတ္ထဲတြင္ကား ‘ကတ္’ (ကပ္) သူမဟုတ္၊ ခြာသူသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေနမိပါေတာ့၏။

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

“လွည္း စေန၊ ေလွေသာၾကာ” အယူသီးမႈေၾကာင့္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည့္အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္းယခုတိုင္ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနဆဲပါတည္း။

စာေရးသူ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္၍ ပဥၥင္းခံမည့္အခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ ဒကာမ်ားက ပဥၥင္းခံပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ရန္အတြက္ရန္ကုန္သို႔သြားမည္၊ စာေရးသူကိုလည္း ပင့္ေခၚသျဖင့္ လိုက္ခဲ့ရပါသည္။   ရဟန္းဒကာႀကီးသည္ ရက္ရဇာျဖစ္ေသာ စေနေန႔တြင္ ရန္ကုန္သို႔ ပစၥည္းမ်ားသြား၀ယ္ရန္ ေန႔ေကာင္းရက္သာအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီးကာမွ ရြာမွလွည္းျဖင့္ ဦးစြာထြက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ‘လွည္း စေန၊ ေလွေသာၾကာ’ဟုဆုိကာထိုေန႔၌ မသြားေတာ့ဘဲ

တနဂၤေႏြေန႔မွပစၥည္း၀ယ္ထြက္ခဲ့ၾက၏။

လမ္းခုလတ္ လွည္းခ်င္းေရွာင္တိမ္းရန္ ခက္ခဲေသာေနရာသို႔ အေရာက္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ေမာင္းႏွင္ လာေသာလွည္းတစ္စီးႏွင့္ထိပ္တိုက္ဆုံပါေလေတာ့၏။ တစ္ဖက္မွလွည္းသည္ ၀န္ေလးျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူတို႔ လွည္းမွ ႏြားမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး လမ္းက်ယ္ရာေရာက္ေအာင္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရသည္။ စာေရးသူက မီးျပရၿပီး သူကိုယ္တိုင္ထမ္းတြန္းကာေနာက္ဆုတ္ေပးၾကရ၏။

ျမင္ျမင္ထင္ထင္ဆိုပါလွ်င္ ဤမွ်မၾကန္႔ၾကာႏုိင္ေသာ္လည္း ထိုစဥ္ကမူေဆာင္တြင္ ကာလကလည္း ျဖစ္ျပန္ လမိုက္ရက္ နံနက္ တုံးေမာင္းေခါက္ခ်ိန္ခန္႔ ျဖစ္၍ နာရီ၀က္ခန္႔ အခိ်န္ၾကန္႔ၾကာ သြားေလသည္။ လွည္းခ်င္း ေရွာင္ေပးအၿပီး ႏြားမ်ားကို အျပင္းႏွင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ နံဂါတ္ေမာ္ေတာ္ကို မီျခင္းျဖစ္၏။

ထိုနံဂါတ္ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ သာရေ၀ါသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ေသာ္လည္း သာရေ၀ါမွေန႔လယ္၂-နာရီထြက္လွ်င္ ၾကည့္ျမင္တိုင္သို႔ ည၈-နာရီပုံမွန္ေရာက္ေနက်ရထားသည္ ခမုံဘူတာအလြန္တြင္ ပ်က္ေနသျဖင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁-နာရီထိုးမ ွၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေတာ့၏။

တည္းခိုမည့္ေက်ာင္းမွာ ဘူတာေနာက္ေက်ာကပ္လ်က္ ဥယ်ာဥ္တိုက္ျဖစ္၍ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ တည္းခိုရန္ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က

“မေန႔က ရထားအခိ်န္မွန္တယ္။ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လို႔ေနာက္က်ေနၾကတာလဲ။” ဟုဆီးႀကိဳ၍ေမးေလ၏။

ဒကာႀကီးရဲ့ “လွည္း စေန၊ ေလွေသာၾကာေၾကာင့္ေပါ့” ဟုအစခ်ီကာ အျဖစ္သနစ္အစုံကိုေလွ်ာက္ထား လိုက္ပါ၏။ တစ္ဆက္တည္းပင္ဒကာႀကီးဘက္သို႔လွည့္ကာ

“ဒကာႀကီးရဲ့ လွည္း စေန၊ ေလွေသာၾကာဆိုတာ မသြားသင့္တဲ့ရက္လို႔ မယူဘဲသြားသင့္တဲ့ရက္လို႔ ေျပာင္းျပန္ယူရင္ လမ္းမွာလွည္းခ်င္း မေရွာင္ရေလာက္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အယူသီးသူေတြလွည္း မထြက္ၾကလို႔ေပါ့” ဟု ဆိုလိုက္ရာ

ဒကာႀကီးသည္ ခြန္းတုံ႔မဆိုဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနေလ၏။ ထိုဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ အျပစ္ကို၀န္ခံ သည့္ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းမ်ိဳးကား မဟုတ္ေခ်။

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

တစ္ခုေသာ ဆြမ္းကပ္လွဴပြဲတြင္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအၿပီး ေရေႏြး၀ိုင္း၌ ဒုလႅဘကုိယ္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ပရိသတ္ထဲမွ သူ၏ေျမးေတာ္စပ္သူအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို

“ဟဲ့- နင္တို႔အိမ္ညက ပစၥည္းအခုိးခံရလို႔ဆို” ဟုေမးေလ၏။ ေျမးျဖစ္သူကလည္းဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျဖၾကာ၏။

ကိုယ္ေတာ္ႀကီးသည္ “အုိၾကင္ယာဥဒေက၊ ၾကာကန္သူ၀ေန၊ စိတ္တူ၏ဂူေပ” စသည္ျဖင့္ရြတ္ဆိုကာ

“ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေထာင့္က၊ ဘယ္ေနရာမွာရွိတယ္။ ရွာၾက” ဟုဆိုေလ၏။

စာေရးသူလည္း နားၾကားျပင္းကတ္လွသျဖင့္

“ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္၊ သူတို႔ရွာရင္ ဟုိေနရာမွာလိုလို၊ ဒီေနရာမွာလိုလိုနဲ႔ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနပါအုံးမယ္။ ကုိယ္ေတာ္ႀကီး အတိအက်သိေနတဲ့ေနာက္ကိုယ္တိုင္သြားရွာေပးလိုက္ပါ။”ဟုဆိုလိုက္ရာ အားလုံးက သေဘာ က်ကာၿပံဳးရယ္ၾကေသာ္လည္း ထိုကိုယ္ေတာ္ႀကီးကမူ ရာဇ၀င္ထဲမွ သီလ၀မင္းသား ၀င္စားလာသူႏွယ္ အၿပံဳးအရယ္ ကင္းမဲ့လ်က္ ...။

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ဘုရားပန္းကပ္လွဴရာတြင္သာ ရက္မၾကာခင္ ၫႈိးပါမူ စိတ္ပ်က္ညည္းၫူၾကကာ ေရရွည္ခံ ပန္းတို႔ကို ၀ယ္ယူပူေဇာ္ေလ့ရွိၾက၏။ နတ္တင္သည့္ငွက္ေပ်ာပြဲရက္မၾကာခင္မွည့္ပါမူ မၾကာခဏ ပြဲလဲၾကရေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္ညည္းၫူေလ့မရွိၾက။ ပြဲေပ်ာ္သည္ဟုပင္ ယူဆကာ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေလ့ရွိၾက၏။

တစ္ခုေသာ ဥပုသ္ေန႔တြင္ ဒကာမႀကီးတစ္ဦးက သူအိမ္မွပြဲသည္ တင္ၿပီးရက္မၾကာခင္ မွည့္တတ္ သျဖင့္ ပြဲေပ်ာ္ေၾကာင္း ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာဆိုေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္

“ဒကာမႀကီးရဲ့ပြဲ ေပ်ာ္တယ္-မေပ်ာ္တယ္ သိရေအာင္ အဖူးလြတ္စ ငွက္ေပ်ာဖီးနဲ႔ တင္ၾကည့္ပါလား” ဟု ဆိုလိုက္ရာ ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ်၍ ျပန္သြားပါေလေတာ့၏။

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ဘိုးေတာ္ဂုိဏ္းတစ္ဂိုဏ္းမွ ဂိုဏ္းဆရာတစ္ဦးသည္ သူတို႔၏ဂိုဏ္းက ေျမြကို မည္သို႔မည္ပုံ ႏိုင္နင္း ေၾကာင္း၊ ေျမြကိုက္ေသာ္လည္း မေသေၾကာင္း ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ကာ ၾကြားလုံးထုတ္ေန၏။ စာေရးသူက-

“ေရေျမြကိုလား” ဟု ေမးလွ်င္-

“အရွင္ဘုရားက မယုံဘူးနဲ႔တူတယ္။ လက္ေတြ႔ျပရမလား” ဟု ဆို၏။

“မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ေသရင္ အမႈပတ္ေနပါ့မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရ၏။

“ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ ထိုင္းနဲ႔မေလးရွားက အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး မွန္လုံခန္းတစ္ခုထဲမွာ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ကင္းၿမီး ေကာက္ အေကာင္ေပါင္း ဘယ္ႏွေထာင္နဲ႔ ဘယ္သူက ရက္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနႏုိင္တယ္ဆိုၿပီး သူႏုိင္ကိုယ္ႏုိင္အၿပိဳင္ႀကဲေနၾကေလရဲ့။ ဒကာသာေျမြကိုတကယ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေျမြေပြးအေကာင္ဆယ္ေကာင္ ေလာက္နဲ႔ မွန္လုံခန္းတစ္ခုထဲမွာ တစ္ရက္ေလာက္ပဲေနျပလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ထက္ႏွာတစ္ဖ်ားသာသြားၿပီး-

ျမန္မာသာမက ကမၻာပါ ေက်ာ္သြားမွာ” ဟု ဆိုလိုက္ရာ-

“အရွင္ဘုရားကလဲ၊ အေကာင္းေျပာတယ္မွတ္လို႔” ဟုအျပစ္တင္စကားဆို၏။

မ်ားမၾကာျမင့္မီပင္ ထိုသူႏွင့္ဆုံၾကျပန္ရာ

“ဘယ္ကျပန္လာသလဲ” ဟု ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုလွ်င္

“ဟုိဘက္ရြာကပေယာဂေ၀ဒနာရွင္တစ္ဦးကုိေဆးကုၿပီး ျပန္လာတာ” ဟူ၍ေျဖ၏။

ထိုဂုိဏ္းသည္ ေရကိုသာမန္းၿပီး ေဆးကုေလ့ရွိသည့္အျပင္ သူေဆးသြားကုေသာ ရြာတြင္လည္း ေရတြင္း တစ္တြင္းသာ ရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္

“ပေယာဂျဖစ္တယ္ဆိုတိုင္း ဒကာ သြားသြားေနရတာ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ေနာင္သြားစရာမလိုေအာင္ ရြာထိပ္က ေရတြင္းကို မန္းေပးထားခဲ့ရင္ ၿပီးေရာ၊ ေနာင္သြားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု ဆိုလိုက္ရာ- ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွားျဖစ္ကာ ထြက္ခြာသြားပါေလေတာ့၏။

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ေၾသာ္အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကမူ “အျပစ္ကုိေထာက္ျပလ်က္ ဆုံးမသြန္သင္ေသာသူအား လက္ကိုဆြဲၿပီး ေရႊအိုးကိုၫႊန္ျပသူအျဖစ္” မွတ္ယူထားသည္ႏွင့္အညီ သာမေဏငယ္တစ္ပါးက မေထရ္ ျမတ္ႀကီး၏ သကၤန္း အ၀န္းမညီပါေၾကာင္း ေထာက္ျပသည္ကုိ အေလးအနက္ထားကာ လိုက္နာျခင္းျဖင့္ ေရႊအုိးကုိအရယူျပခဲ့ပါေသာ္လည္း....

ထိုသူတို႔မွာမူလက္ကိုဆြဲၿပီး ေရႊအိုးကိုၫႊန္ျပသူရွိပါလ်က္ ေရႊအုိးႏွင့္အလြဲႀကီး လြဲၾကသူမ်ားဟုဆိုရမည္ သာျဖစ္ပါ၏။ ။

အမွတ္စဥ္ (၂၃၅)၊ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ ဓမၼရံသီမဂၢဇင္း။